Gün geçmiyor ki medyada “Yarına dikkat. İstanbul’un şu kadar ilçesinde kar yağışı başlayacak.” haberini okumayalım. Ocak ayının yarısını geçtik, kar göremedik. Ne gelen var ne de giden.

Geçtiğimiz günlerde bir arkadaşımı ziyarete gitmiştim. Masasında duran eski bir kitap dikkatimi çekti. 1930’lu yıllar. Kalınca bir kitaptı.

‘Beşinci sınıf/ Cumhuriyette Tarih’ başlığını taşıyordu. Şöyle sayfalarını çevirirken Tevfik Fikret’in “Kış Baba” şiirini gördüm. Henüz kış görmedik ama, şiiri sizlerle paylaşmak istedim.

Dağımızda bir çoban var,

Ne yer? Ne içer? Ne yapar?

Sordum, babam bilemiyor,

Yahut bana söylemiyor.

Onun geçtiğini gören

Pek çok, fakat selâm veren

Yokmuş, herkes ona muğber,

Adı nedir derim, derler

Ördek kovar gibi: “kış.. kış..”

O, bembeyaz bir adammış.
Beyaz kebe, beyaz kalpak,
Saç, sakal, bıyık hep ak.
Yalnız çirkin, korkunç yüzü,
Bir de ölüm saçan gözü.
Kara, zifir gibi kara
Ve soğukmuş… Ara sıra
Kalpağından düşen tüyler,
Dağı, bayırları örter,
De, onun çiğ beyazlığı,
Ürpertirmiş ortalığı.
Nefesinde zehir varmış,
Neye dokunsa solarmış.
Bazı elinde bir boru,
Üfledikçe bütün koru,
İniltiler, uğultular
Titreşir tekmil sular.
Buz kesilir zavallıcık,
Ağaçların kuru, kırık.
Çırılçıplak ağaçların
Küme küme, yığın yığın,
Yerde yatan soluk, sarı
Ölü yüzlü yaprakları
Acı acı hışırdarmış
Kuşcağızlar aralarmış.
Bulamazlarmış yiyecek
Ne bir darı, ne bir böcek.
Ben pek acırım onlara,
Hele serçe, o maskara
Yuvasız, yemsiz ne yapar?
Ah! O çoban, o ihtiyar!
Onu bulsam didik didik
Didikler de benim minik
Serçemi kurtarırdım,
Herkesi de… O her adım,
Köyümüze yaklaşırken
Diyorlar ki: “Köyümüzden
Bet bereket uzaklaşır.”
O hep, uğursuzluk taşır.
Açlık onun heybesinde,
Ölüm onun kebesinde,
Mezarlık onun ortağı,
Yıkar o birçok ocağı.
Aramızdan o her sene,
Birkaç baba, birkaç nine,
Birkaç çocuk alıp gider.
Topraklara teslim eder.
Ben bunları işittikçe,
Üşüyorum bütün gece.
Yatağımda kışlar, karlar
Ödü koparan rüzgârlar,
Görüyorum, duyuyorum
Titreyerek uyuyorum…
“Kış kış.” diyorlardı, sakın
Bu ihtiyar kış olmasın.